Dag Dirk,
Men kan op verschillende manieren de moslim helpen. M'n vrouw Hennie deed het door vriendschaps-evangelisatie. Ze werd vriendin met een achterbuurvrouw van ons die alleenstaand was. Haar man was overleden, en ze had ook min of meer volwassen kinderen. Ook met deze kinderen had Hennie contact door liefdevol te zijn voor hen. Daardoor kregen ze respect voor Hennie en zo kon Hennie gewoon met hun over Jezus spreken zonder dat dit vijandschap opleverde. Ze kon zelfs een Arabisch nieuw testament aan hen kwijt. Hennie was echt een vriendin en werd ook uitgenodigd door haar bij andere vrouwen als die bij haar waren voor een feestje of gezelligheid of zoiets. Hennie omhelsde deze vrouwen en was lief voor hen, toonde eigenlijk Jezus' liefde aan hen. Daardoor had Hennie openingen om in woord en daad van Jezus te getuigen. Ook als ze op straat hen tegenkwam omhelsde ze haar gewoon, zelfs waar de imam bij was, en hij waardeerde dit door een liefdevolle glimlach. "Werp uw brood uit op het water ......." Jammer genoeg is die vrouw al wat jaren terug overleden. En Hennie weet nergens meer van, zoals je weet, door de dementie/Alzheimer.
Als we het doen op de manier van "dik hout zaagt men planken", zou dat wat opbrengen? Ik denk dat we ook naar de plaats en naar de situatie van een persoon moeten kijken en hoe een persoon reageert. Jezus had het wat betreft evangeliseren ook over argeloosheid aan de ene kant en omzichtigheid aan de andere kant, en over parels die je op een bepaalde manier moet geven. Elke gelegenheid kan weer anders zijn en het moet geen routine-klus worden. Ik geloof in de werking van Gods geest ook in het brengen van het evangelie aan moslims, hetzij door woord, hetzij door daad, hetzij door beide, en om daarbij dus het evangelie niet te vergeten. Men kan op verschillende manieren respectvol zijn en respect tonen terwijl men toch het evangelie brengt. Evangeliseren is geen eenheidsworst waarbij het steeds weer op dezelfde manier moet worden gedaan. Kwaad bloed zetten door te schofferen helpt niet.
Maar misschien denk jij er wel anders over op bepaalde punten en dan moet jij doen zoals jij vind dat het zou moeten. De resultaten worden vanzelf openbaar.
Groet,
Elle
Dirk schreef:
Beste Elle,
Hoewel ik me zeker kan vinden in jouw visie op dit punt, is er toch ook een keerzijde. Stel je ziet dat iemand acuut gevaar loopt, we kunnen voorbeelden genoeg bedenken (bijvoorbeeld een kind dat op de snelweg speelt), hoe "moeten" "wij" die persoon dan "redden"? De aanhalingstekens geven aan dat het geen gemakkelijke vraag is. En, wat is liefde? Getuigt het niet van liefde juist - in het voorbeeld van het kind - het kind van de weg te trekken, desnoods met "geweld"? We kunnen wel discussieren en het kind "liefdevol" naar de kant van de weg lokken, maar, misschien is het dan te laat?
Ik heb vaak medelijden met moslims, omdat ze oprecht denken het goede te doen. Imams spreken recht via islamitische rechtbanken of allerlei praktische zaken, zoals onderwijs voor vrouwen, de rol van de vrouw, het dragen van een boerka, eerwraak, het hebben van meerdere vouwen voor een man, de omgang met niet-gelovigen. Deze imams denken oprecht het goede te doen. De volgelingen denken oprecht dat ze God behagen door het (vaak dwingende) advies op te volgen. Het tegendeel is waar. Vaak wordt onder het mom van "respect" goedkeuring gegeven. Naar mijn mening is zijn liefde en respect zonder waarheid waardeloos. We kunnen dus respecteren dat een kind op de snelweg speelt. Vroeg of laat zal het sterven. Waar denk jij dat de grens bereikt is, of hoe zouden mensen praktisch gezien bereikt moet worden? De liefde, waar jij over spreekt, lijkt vaak heel veel op de humanistische liefde. Zonder het verkondigen van de waarheid is het maken van onderscheid vaak lastig of zelfs onmogelijk. Denk je niet?
Elle schreef:
Als ik Openb. 22:17 lees over het water des levens, dan valt mij op dat er niet staat dat we de boodschap van Jezus moeten opdringen en het mensen die niet in Jezus geloven, door de strot moeten drukken. Het gaat over mensen die willen, niet over mensen die het geen barst interesseert. Soms is het, mijns inziens, dus zo dat men beter kan zwijgen en de boodschap van de liefde en het koningschap van Christus door daden kan tonen, i.p.v. door maar door te blijven drammen dat men toch christen moet worden om gered te worden. Soms zijn daden meer sprekend dan woorden, al naar gelang van de situatie op dat moment.
In 1 Petr. 3:15 staat ook dat we altijd bereid moeten zijn tot verantwoording aan al wie ons rekenschap vraagt van/over de hoop die in ons is, en dat met zachtmoedigheid/zachtaardigheid en (diep) respect. Hierbij gaat de vraagstelling niet van de christen uit, maar van de belangstellende die kennelijk iets is opgevallen aan het gedrag van de christen.
Opnieuw, voor wat het waard is .....
Groetjes,
Elle
Inloggen
Registreer
V&A
Zoek
